Het laatste nummer van Volkskunst komt midden in de winternacht. We gebruiken de kerstroos als illustratie van de kracht die ons soms overstijgt. Met de meidoorn blikken we al een heel eind verder in 2015, appelerend aan zacht perspectief.
Wat vond je van de zomer 2014? Wisselvallig? Dus eigenlijk een afspiegeling van het leven van elke dag. De peren hebben er in ieder geval niet onder geleden. Tussen de buien door reed IVV verder zijn ronde van Vlaanderen, van festival naar festival. Nu nog werken aan een mooie afsluiter van 50 jaar gestructureerde volkskunst in Vlaanderen.
Twee bruistabletten Dafalgan® van één gram bij hevige hoofd- of gewrichtspijn: het is te veel voor onze lever. Toch zouden we al voor minder pijnstillers slikken. Pijn schaadt ons leefcomfort. Alsof dat alles nog niet genoeg is, bestaat er naast lichamelijke ook zoiets als mentale pijn. Cultuur kan pijn verlichten, maar ook dat proces verloopt niet zonder kommer en kwel.
... Maakt het hart gezond. Of toch niet? Bitterheid komt sluipend. Voor we het beseffen kruipt het in hart en nieren. We staan er mee op en gaan er mee slapen. Redenen om bitter te zijn liggen voor het grijpen. Hoe kunnen we bitterheid overwinnen? Pete Seeger - zaliger ondertussen – legde het ons vijftig jaar geleden in de mond: ‘We shall overcome some day’. Een inspirerende tekst. En oh ja, wie zal er (over)winnen bij de komende verkiezingen? De kiezers werden alvast verleid met een puntzak heerlijke frietjes. Ondertussen mag IVV bogen op 50 jaar onafgebroken dienstverlening aan volkskunstminnend Vlaanderen.
Cultuur blijft een werkwoord. Meer dan ooit hebben we nood aan inhoud. De huidige investeringen richten zich evenwel op structuren. We moeten op zoek naar een harmonieuze symbiose tussen inhoud en structuur. Het is tijdig handelen geblazen, want het zwaard van de besparingen hangt ons boven het hoofd.
Op vrijdag 30 augustus jl. namen we afscheid van Frans ‘Sus’ Geens. Grote mensen laten monumenten na. Dat is zeker het geval voor Sus, onze ere-voorzitter. We wijden een editoriaal aan de woorden ter afscheid.
Beste Sus, Het was een zonnige, aangename zomerdag, toen ik jou en Gilberte mocht afhalen van de trein, aan het station van Oostende. We hadden afgesproken om een dag bij te babbelen, met het zachte geruis van de Noordzee op de achtergrond.
We moesten lang wachten, maar eindelijk hebben we de winter achter ons gelaten. Van sneeuwpret tot sneeuwellende nog eind maart. Schrale noorderwind in april. Ondermaatse temperaturen in mei. Maar geen nood, ook dit jaar haalt de natuur zijn slag thuis. Alleen: wie zomer wil, moet de zonnewende voorbij.